در زمانه‌ای که شاهدیم پویانمایی ایران به لحاظ تکنیکی و فنی روزبه‌روز رشد می‌کند و این جهش غیرقابل کتمان است، پویانمایی همچنان از مشکل فیلمنامه و داستان رنج می‌برد، البته این مشکل سینمای ایران به طور کلی هم است. پویانمایی رؤیاشهر این روز‌ها در سینما‌های کشور در حال اکران است و برخی کاربران شبکه‌های اجتماعی درباره آن نظر داده‌اند که البته به طور عادی اختلاف نظر و سلیقه در میان آنها مشهود است.
سعید حاتمی
رؤیاشهر فقط یه فیلم نیست. یه گام جدی برای ساختن نسلیه که اهل امید باشه، نه ناامیدی... اهل اقدام باشه، نه انفعال. وقتی قهرمان‌های بچه‌های ما همه از غرب میان، وقتی دیزنی و مارول تو ذهن بچه‌هامون بذر هویت غربی می‌کارن... ما به یه قهرمان بومی نیاز داریم. رؤیاشهر یه تلاش شجاعانه است برای همین کار. رؤیاشهر یه اثر فانتزی و جذاب برای بچه‌هاست که «انتظار» و «آمادگی برای ظهور» رو خیلی نرم، خیلی قشنگ و بی‌واسطه، به دل کودکمون منتقل میکنه؛ و در آخر، اگه دغدغت تربیت یه نسل بیداره، اگه دنبال یه محتوای سالم و پرمغزی، رؤیاشهر رو ببین، معرفی کن، نشر بده. حمایت از انیمیشن مهدوی یعنی حمایت از آینده‌مون.
صادق الشاوی
پایه فیلم بزرگسال دیدن پیدا نکردم، صباخانوم ما رو برد رؤیاشهر دیدن، خوش‌ساخت بود، داستان هم جذابیت داشت ولی فیلمنامه‌اش ضعیف بود.
محمدرضا تهوری
به خاطر بچه‌ها رؤیاشهر رو دیدیم، پیشرفت تو صنعت پویانمایی تحسین برانگیزه، اما داستان چفت نبود، انتخاب اسم با موضوع، استعاره‌های مربوط به منجی و... برای بچه‌ها مفهوم نبود، البته بچه‌ها نهایتاً لذت بردند و راضی بودند. این همه وقت و هزینه، فیلمنامه بهتری رو می‌طلبه.
امیرحسین ثابتی
به عنوان عضوی از کمیسیون فرهنگی مجلس، دو انیمیشن «رؤیاشهر» و «فرمانروای آب» را دیدم، ضمن اینکه پیشنهاد می‌کنم با کودکان و نوجوانان این دو کار را در سینما ببینید، هر دو انیمیشن محتوای خوب و قابل دفاعی دارد، البته «رؤیاشهر» به لحاظ کیفیت تولید و تکنولوژی به‌روز‌تر بود، چون به تازگی تولید شده ولی «فرمانروای آب» در سال ۱۳۹۴ یعنی ۱۰ سال پیش، اما با این حال به لحاظ پردازش قصه و روند داستانی، کار بسیار فاخر و مهیج و آموزنده‌ای بود. از همه مهم‌تر اینکه داستان هر دو اثر مربوط به مسئله مهدویت است.
از عموم مردم به ویژه خانواده‌هایی که کودک و نوجوان در خانه دارند می‌خواهم به همراه فرزندان خود در سینما به تماشای این فیلم‌ها بنشینند چراکه چرخه «اقتصادِ فرهنگ» زمانی قوت می‌گیرد که مخاطبان این آثار نقش فعال‌تری داشته باشند و تولیدکننده این آثار بتواند با گردش مالی ناشی از فروش کار خود، اقدام به تولید اثر بعدی کند.
اگر مردم زمانی که این فیلم‌ها روی پرده سینما هستند، بلیت تهیه کنند و آنها را در سینما ببینند، هم چرخه فروش این آثار بالاتر می‌رود و هم این پیام از مخاطب به عوامل سازنده و تولیدکننده آثار منتقل می‌شود که اگر فیلم و اثر خوب تولید کنید، این بازخورد مثبت را از جانب مردم، جامعه و افکار عمومی دریافت خواهید کرد و به تدریج ذائقه‌سازی فرهنگی شکل می‌گیرد. اگر هم کار‌های خوب تولید شود، اما به اندازه کافی به فروش نرسد و برعکس آثار صرفاً جنجالی و مخرب فروش برود، این چرخه برعکس می‌شود، کما اینکه تاکنون هم تا حدی این اتفاق افتاده و تولیدکنندگان براساس ذائقه مخاطب رو به تولید کار‌هایی می‌آورند که صرفاً جنجالی و به لحاظ محتوا سیاه هستند.
سوره
اکران انیمیشن رؤیاشهر برای جمع قشنگی از کودکان کار، شعار ما انیمیشن برای همه بچه‌های ایرانِ و حالا «رؤیاشهر» در جمع ٧٠٠نفره کودکان آسیب‌دیده تحت پوشش مناطق بیست‌ودوگانه شهر تهران به نمایش درآمد.
جواد‌ای کاش پویانمایی رؤیاشهر برای فیلمنامه هزینه بیشتری می‌کرد. این همه خلاقیت و رشد در تکنیک و مسائل فنی نیاز به یه مکمل به نام فیلمنامه حرفه‌ای داره تا همه چیز تکمیل بشه و یه کار فاخر به معنای واقعی خلق بشه.
امین میمندیان
امشب رؤیاشهر رو دیدیم و باید بگم که در تمام جوانب بد بود. جوری که علی‌اکبر وسط فیلم گفت کی میریم؟
